Vrijdag 18 mei 2012 Yangshuo

Ik word wakker zonder hoofdpijn en voel me prima. Hoera! Hoe is het in godsnaam mogelijk?
Doordat ik gisteren vrijwel een migraine aanval had en me nu prima voel (dat is toch wel vreemd) moet ik concluderen dat mijn ellende toch weer met de hoogte te maken gehad moet hebben. Ik besluit dan ook ter plekke om me bij een eventueel volgende reis naar hooggelegen gebied niet meer af te laten schepen door de dame van de GGD en gewoon medicijnen tegen hoogteziekte te eisen.

We gaan ontbijten in de ontbijtzaal en lopen door smoezelige gangen met vloerbedekking die op veel plekken zwart van het vuil is. Onze kamer (met name de badkamer) was ook al niet zo heel erg schoon, maar gezien het feit dat het muisstil is op de kamer en lekker koel nemen we dat maar voor lief.
Het personeel is erg vriendelijk en da's ook wat waard.
Bij de ontbijtzaal aangekomen vindt weer het gebruikelijke gedoe met inschrijven en bonnetjes plaats, daarna mogen we naar binnen. Er zijn hier enkel Sneeze gasten en als we langs het buffet lopen zien we alleen maar Sneeze gerechten. Helemaal aan het einde van het buffet spot ik wit brood en een broodrooster dus daarvan neem ik wat. We gaan aan een tafeltje zitten en vragen ons af hoe we aan thee komen; moeten we dat bestellen?
Maar dan gebeurt er iets grappigs: een Snees mevrouwtje komt ons een pot thee en kopjes brengen. Daarna komt ze terug met jam, boter, yoghurtjes en gekookte eieren. Uiteindelijk zet ze ook nog een hele grote schaal neer met plakjes komkommer en tomaten.
De Sneeze toeristen om ons heen worden niet bediend; de bediening geldt alleen voor ons. Als Westerse toeristen krijgen wij ongevraagd een "Westers" ontbijt geserveerd, helemaal goed!

Steven komt ons al vroeg ophalen want we hebben een druk programma vandaag.
Eigenlijk maak ik vandaag pas goed kennis met hem; gisteren hem ik hem nauwelijks bekeken :-) In mijn ogen ziet hij eruit als een jongetje, eigenlijk nog veel jonger dan de 27 jaar die hij oud is.
Allereerst staat er een fietstocht door het Karst gebergte op het programma.
Het Karst gebergte ligt in en rondom Yangshuo en we moeten twee straten verder naar de fietsenverhuur. De drukke straat oversteken is op zich al een hele klus omdat het verkeer van twee kanten komt. Niemand schijnt zich daarom te bekommeren; als je links moet zijn , rijd je gewoon aan de linkerkant van de straat. Dat er tussen de twee weghelften een soort stalen vangrail loopt, maakt het er ook niet makkelijker op. Je kunt dan immers niet even keren omdat je aan de andere kant van de straat moet zijn. Tegen het verkeer in rijden is dan gemakkelijker. Een fiets rijdt mij voorbij met achterop een bosje levende eenden. Hun oogjes kijken mij aan, ze hangen op hun kop en fladderen hulpeloos. Ik vind het geen prettig gezicht.
De vangrail loopt gewoon door over het zebrapad dat we over moeten steken, waardoor we midden op de weg over de vangrail heen moeten stappen. (Later moeten we dit ook met fiets en al doen)

Bij de fietsverhuur hebben ze gelukkig iets anders dan die ellendige mountainbikes; we krijgen normale fietsen met een mandje voorop waar we onze rugzak in kwijt kunnen. Dat is prettig, dan hoeven we niet te fietsen met onze rugzak om.
Aangezien het nu, om 9 uur in de morgen, reeds zo’n 30 graden is, is dat een meevaller.

We fietsen achter Steven de stad uit, het Karst gebergte in.
Adembenemend mooi en groen is het en alhoewel ik nooit in Vietnam geweest ben, stel ik me voor dat het eruit moet zien zoals hier. De mensen die op de rijstvelden werken of voorbij fietsen dragen punthoeden van gevlochten riet en lachen vriendelijk.
We zien een man het land ploegen met behulp van een os en even verderop pompt een vrouw water buiten bij een waterpomp.
Als we een rivier passeren stoppen we even om foto’s te maken. Hier zien we vrouwen die groenten wassen in de rivier. Verderop zitten enkele mannen eenden te plukken in het water. Ook wordt er kleding gewassen in dezelfde rivier.
Er varen grappige bamboe plezierbootjes; de rivier is een geliefde plek om te relaxen.

Overal zijn huisjes in aanbouw- of half afgebouwd. Het lijkt wel of nergens een huis echt “af” is, maar dat verschijnsel kom je in meer landen tegen. Een man met een juk met daaraan twee zakken cement loost zijn lading op een dak van een gebouw. Opnieuw stel ik me voor dat zoiets lood- en loodzwaar moet zijn.
(hij moet ook nog de trap op zijn gegaan naar het dak met die zware lading op zijn schouders. En hoeveel keer gaat hij dat nog doen vandaag?)

Binnen 5 minuten op de fiets ben ik doorweekt van het zweet. Het is echt niet te harden zo heet is het, mijn T-shirt en broek zijn nat en mijn ondergoed kan ik uitwringen.
De pleisters die nog steeds om mijn hiel gewikkeld zitten laten daardoor los. Met een stuk duct tape probeer ik de boel op zijn plaats te houden – ik wil natuurlijk geen infectie – maar dat lukt niet al te best.
Na ongeveer een uurtje fietsen stoppen we bij een kleine nederzetting die volgens Steven wel 100 jaar oud is (nou en? Da’s toch niet zo heel erg oud?) In gedachten houdend dat tijdens de Culturele Revolutie ontzettend veel vernield is, houden we onze mond maar en bewonderen we de boel. En eerlijk is eerlijk; het ziet er leuk uit.
In de zon op een grote steen liggen rode pepertjes te drogen en ik fotografeer er op los.
Daarna aanvaarden we de terugweg. Twee uur fietsen in de gloeiende hete zon is geen kattenpis…

Voor de lunch gaan we even terug naar het hotel om te douchen en droge kleren aan te doen en daarna brengt onze chauffeur in Yangshuo Mr. Liao (ook al zo’n heel jong knulletje dat 29 jaar oud blijkt te zijn) ons naar een restaurantje ver buiten Yangshuo. Waarom helemaal hier naartoe? Nou gewoon, omdat het erg goed is. En dat is zeker waar! We eten hier voortreffelijk en zoals altijd is het allemaal weer veel te veel! De bescheiden Mr. Liao wil eerst niet met ons mee-eten maar na enig aandringen lunchen we met zijn vieren. (Wat een flauwekul zeg, om ergens aan een andere tafel te moeten zitten, maar blijkbaar zijn er veel toeristen die het zo willen. Belachelijk…)
We hebben een leuk gesprek, met Mr. Liao met handen en voeten en met Steven in het Engels.
Als we buiten in de auto stappen staat een oud Snees vrouwtje in een heel rustig tempo een levende schorpioen op een blik te vegen. Ze loopt er doorgemoedereerd mee weg…

Nu gaan we terug naar Yangshuo waar vandaan we een boottocht zullen gaan ondernemen over de Li River. We hebben nog even de tijd dus stel ik voor dat we even door “Western Street” lopen. Dit is een straatje met leuke winkeltjes waar we vanmorgen al langs zijn gekomen en ik wil dat wel even van dichtbij bekijken. (overigens heet deze straat zo vanwege de Westerse toeristen die er komen) Steven en Remco zijn al de hele dag in druk gesprek gewikkeld over iphone’s en wat al dies meer zij en zij besluiten ergens samen een colaatje te gaan drinken en er vooral nog even verder over te bomen zodat ik ongestoord langs de winkeltjes kan struinen.
Ik scoor ergens een paar prachtige houten stempels en pik Remco en Steven volkomen in mijn nopjes weer op. Ze zitten inmiddels aan hun tweede colaatje in de airco en zijn nog steeds in gesprek over iphone’s. Het is nu de vraag wie van de twee de iphone bezit die het snelst oplaadt…

We lopen naar het dok waar onze boot ligt te wachten en stappen aan boord samen met een horde Sneeze toeristen.
Als we afmeren begint een Snees mevrouwtje door een microfoon te praten met zeer schelle stem. Dit zal de hele reis zo blijven. Ons deert het niet zo, want ondanks de verzengende hitte verblijven wij het grootste gedeelte van de tijd op het dek om foto's te maken en de omgeving te bekijken. Daarvoor zijn we immers hier. Daar denken de Sneezen aan boord overigens anders over: al na 20 minuten zitten er een helebol te kaarten en liggen er even zoveel te slapen.
Ik vraag aan Steven waarom ze dat doen, ik vind het vreemd. Je betaalt immers om met de boot mee te mogen en gaat dan liggen slapen! Waarom? "Chinese people are a little bit crazy" is het antwoord van Steven.
Afijn, wij fotograferen en filmen er op los bovenop het dek en ik bezwijk zowat van de hitte. Er zijn heel veel plezierbootjes op het water en vanaf de boot zien we waterbuffels aan de kant in het water staan.
Het is echt een hele mooie tocht en een aanrader voor iedereen.

Na een uur of wat keren we en varen we dezelfde route terug. Als we even op adem willen komen van de hitte en in de airco gaan zitten benedendeks is de mevrouw met de microfoon nog steeds onvermoeibaar aan het vertellen. Dat niemand interesse heeft deert haar blijkbaar niet.
Remco en Steven spelen met hun iphone's en na verloop van tijd komt de kade weer in zicht.
We lopen door Western street terug naar het hotel en daar pikt de chauffeur ons op om naar een plaatselijke markt in Fulin te gaan.
Op zich is dit een "gewone" weekmarkt zoals we er al meer hebben gezien maar toch blijft het bijzonder om te zien hoe bijvoorbeeld een handjevol levende kikkers wordt afgewogen en in een zakje gedaan wordt voor de verkoop. Lekker voor in de soep :-)

Inmiddels is het al laat in de middag en zijn we redelijk gesloopt van alle activiteiten.
We gaan terug naar het hotel voor - alweer - een douche en schone kleren. (In dit tempo raak ik razendsnel door mijn schone kleren heen)
Daarna gaan we een hapje eten bij een restaurantje in Western Street.
Onderweg komen we langs een gebouw dat wij het "trouwcentrum" noemen. Iedere dag vinden hier enkele bruiloften tegelijk plaats en de bruidjes dragen zonder uitzondering een witte jurk, echt Westers dus. Als de bruiloft voorbij is wordt er een foto gemaakt op het troittor, alle bruidsparen naast elkaar, familie erbij en verkeer dat er gewoon voorbij scheurt. Apart...

Bij het restaurantje wijzen we wat gerechten aan van de kaart en willen daar graag gebakken rijst bij maar dat staat er niet bij. Men spreekt hier echt geen woord Engels en kent zelfs het woord "rice" niet :-( Maar, lang leven de iphone; Remco weet het Sneeze woord voor rijst op zijn iphone te toveren en zo zitten we een kwartiertje later een heerlijke maaltijd onder onze neuzen te stoppen.
Aangezien we op de bovenverdieping van het restaurant op een balkonnetje zitten, hebben we goed uitzicht over het straatgebeuren. De nodige vrouwtjes met manden aan een stok over hun schouder komen langs. In vrijwel alle manden zit fruit dat verkocht wordt.
Op een afgesproken plaats en tijdstip komen Steven en de chauffeur Mr. Liao ons weer oppikken voor het avondprogramma. Steven heeft ons vandaag verteld dat we vanavond de "Impression Show" gaan zien, de show waar we onze vorige gids Nima naar gevraagd hebben. Het blijkt een verrassing van ons reisbureau te zijn want deze show staat niet op ons programma.
Nu rijst bij ons ook het vermoeden dat onze gidsen waarschijnlijk wel degelijk met elkaar gesproken hebben telefonisch, maar dat onze vorige gids Nima ons een verhaaltje op de mouw heeft gespeld om de verrassing niet te bederven.
In ieder geval; wij zijn dolenthousiast!
Deze show is razend beroemd; het geheel wordt uitgevoerd op het water van de Li River met 10 bergen van het Karst gebergte als decor. Er zijn meer dan 500 uitvoerenden en het moet nogal een spektakel zijn.
En dat is het! Wat een geweldige ervaring!
Het is bijna niet te beschrijven wat we allemaal zien en te filmen of fotograferen is het al helemaal niet want de show begint pas als het helemaal donker is. Gezeten op een enorme tribune aan de rand van de Li River zit iedereen gespannen te wachten in het donker totdat plotseling 10 bergen in de omgeving verlicht worden. Het publiek verzucht: " Aaaaaaaah.... "
Daarna volgen honderden figuranten gekleed in de prachtigste kleding die op het water in bootjes allerlei figuren vormen. Het is prachtig en we genieten met volle teugen. Wat apart om dit mee te mogen maken, wat bijzonder! Dit zijn toch de momenten waar je het allemaal voor doet.
Ik heb een filmpje op youtube gevonden met opnames van de show maar het dekt de lading niet geheel, het was echt geweldig.
(de mannetjes die de rode "golven" maken staan en lopen op platte bamboe bootjes. Er was ook prachtige zang en dans bij en fantastisch mooie kostuums)

http://youtu.be/cjWskXMbup4

Nog voor het helemaal is afgelopen verlaten Sneeze toeschouwers de tribune, het is een geloop vanjewelste.
Wat onbeschoft zeg om voor het einde al weg te gaan! Alle Westerse toeristen ergeren zich dood en proberen toch alles nog goed tot de laatste seconde te kunnen zien. Daarna wordt er tot onze stomme verbazing ook niet geapplaudisseerd, dat schijnt heel normaal te zijn. Juist voor een show als deze zou men in Nederland een staande ovatie krijgen! Het is een beetje ontluisterend dat die mensen allemaal zo hun best hebben gedaan maar geen applaus in ontvangst kunnen nemen. Dit is een typisch staaltje communisme; je doet alles - en je uiterste best - ter meerdere glorie van de volksrepubliek China!
De honderden mensen die zojuist een prachtige show hebben opgevoerd zitten er blijkbaar ook niet mee: ze gaan doodgemoedereerd de boel afbreken en opruimen.

Wij gaan voetje voor voetje in de enorme menigte weer richting uitgang alwaar Steven en Mr. Lioa op ons wachten. Er is een enorme verkeerschaos: iedereen wil weg, auto's, Van', touringcars, alles rijdt rakelings langs elkaar, over stoepjes en twee richtingen op. Mr. Liao weet ons wonderlijk snel uit deze mierenhoop te krijgen en daar hebben we echt bewondering voor.
Wow, wat een dag was dit ! We zijn bijna euforisch als we terug zijn op onze kamer. Zoveel gedaan, gezien en meegemaakt, het was een geweldige dag.
Dan gaan we voor de derde keer die dag een koude douche nemen, en daarna lekker slapen in een koele kamer. Zzzzz....

Voor foto's en filmpjes zie mijn blog: http://blinnies.blogspot.nl/