Maandag 14 mei 2012 Shuhe

Als we vandaag wakker worden en naar buiten kijken regent het. WAT? Regen? De meningen zijn erover verdeeld hoe lang het in deze droge streek niet geregend heeft; die lopen uiteen van tussen de drie maanden en de drie jaar….. en vandaag regent het. (drie jaar geen regen wordt daarmee wel erg ongeloofwaardig :-))
Uitgerekend als wij willen gaan fietsen….
Maar ja, we zijn natuurlijk geen watjes en we houden de moed erin. Tegen elkaar roepend dat de temperatuur best nog wel lekker is en dat het vast snel droog wordt, begeven we ons na het ontbijt naar de overkant van de straat om fietsen te huren. Helaas zijn er alleen mountainbikes te huur, ben er niet gek op, maar het is niet anders.

Maar dan staan we voor een nieuwe uitdaging! We willen graag naar Shuhe (spreek uit als SJOEGE) fietsen, een dorp in de buurt waarover we gehoord hebben, maar hebben daar geen kaart van (nergens te vinden) dus proberen we bij de fietsenverhuur te informeren. Ai, dat gaat niet makkelijk. Het meisje dat ons helpt spreekt alleen Snees en we proberen van alles om maar duidelijk te maken dat we naar Shuhe willen maar ze begrijpt ons niet (ik spreek het blijkbaar verkeerd uit). Na heel veel gedoe komt er een ander meisje bij die iets bijdehanter is en uiteindelijk komt er een kaartje op de proppen. Aha! Het is echter wel een Sneeze kaart, alle straatnamen zijn in het Snees, bovendien eigendom van de fietsverhuur. Of we die kaart vandaag mogen lenen? We brengen hem echt vanavond weer terug… De meisjes snappen er niets van…. Remco komt op het lumineuze idee om de kaart te fotograferen met zijn iphone en zo gaan we op stap. Het is nu een kwestie van straten tellen (2e rechts, daarna bij stoplichten links enz.) want dat is ons enige houvast. Shuhe zou zo’n 20 minuten fietsen zijn dus dat is makkelijk te doen.
We ritsen onze regenjacks dicht want het is harder gaan regenen (mopperdemopper) en we fietsen Lijiang uit. We fietsen en fietsen, en volgens ons gaan we goed maar wat we om ons heen zien, klopt niet :-)
We fietsen terug, vragen ergens met handen en voeten de weg, en rijden uiteindelijk een wijkje in. Zou dit Shuhe zijn? Zou het geen dorpje zijn maar een stadswijk? Hebben we het verkeerd begrepen? Tja, met die taalbarrière zou dat op zich niet zo vreemd zijn. Bij een klein winkeltje koop ik een flesje water (1 yuan = 12 cent) en tref er een ouder echtpaar dat continue tegen elkaar giechelt. Geen idee waar ze het over hebben maar het heeft met mij te maken dat is duidelijk. Ik vraag: Shuhe? Here? En wijs daarbij om me heen. Het mannetje knikt, al giechelend.
Hmmm… wel vreemd hoor. Er is hier niets moois te zien, gewoon nieuwe betonnen huizen. Kan toch niet kloppen. Dus fietsen we verder en vragen het aan een jonge vrouw en warempel, met twee woorden Engels komen we er achter dat het toch nog verder fietsen is.
Uiteindelijk vinden we Shuhe dan en als we daar aankomen ben ik ondertussen al aardig verkleumd en zijn mijn tenen in mijn sandalen blauw van de kou.

Enigszins teleurstellend is het, dat Shuhe er veel toeristischer uitziet dan wij verwacht hadden. We hadden gedacht een rustig dorpje aan te treffen met oude straatjes maar het ziet er een beetje uit als een kleinere versie van Lijiang en het is minstens zo druk… :-(
Er is een grote toegangspoort waar we doorheen moeten waar borden staan met daarop allerlei regels waar bezoekers aan Shuhe zich aan moeten houden.
Het geheel wekt bij mij de indruk dat we misschien wel een kaartje moeten kopen. Dat zal toch niet…? Als we onze fietsen geparkeerd en op slot gezet hebben, lopen we onder de poort door Shuhe in en daar zie ik een bord met de tekst: “TOURIST INFORMATION” erop. Ik loop naar binnen en vraag aan het mannetje dat daar zit in het Engels of we kaartjes moeten kopen om Shuhe in te komen.
De man wordt onmiddellijk zenuwachtig; het enige dat-ie uit kan brengen is “No English!”
Nou oké, dat is dan hierbij beslist, we hebben dus geen kaartjes nodig. Punt uit.
Ik moet eerlijk toegeven dat dit soort toestanden me behoorlijk irriteert. Waarom zet je een bord buiten met “TOURIST INFORMATION” erop als je geen woord Engels spreekt? :-(
Afijn, achteraf blijkt dat we hier ook beslist geen kaartjes nodig hadden omdat Shuhe gewoon een dorpje is dat je kunt bezoeken, maar voor dit moment besluiten we sowieso dat we niets nodig hebben!

We lopen door Shuhe en ik krijg het kouder en kouder. Komt die zon nog door vandaag? Potverdorie zeg, al dagen lang loop ik te stikken van de hitte en nu dit!
Toeristisch of niet, het dorp ziet er wel erg leuk uit met houten huizen en veel winkeltjes. Wat ook opvallend is, is het aantal puppies dat we hier rond zien huppelen. Waar komen die allemaal vandaan? Ik kan het niet laten, ik moet er natuurlijk een heleboel aaien. Dit tot groot ongenoegen van Remco die altijd alles vies vindt…
We komen ergens een viertal meisjes tegen die op stoeltjes hun omgeving zitten te tekenen. Ik blijf belangstellend staan kijken maar daar worden ze erg zenuwachtig van. Een van de meisjes gebaart dat ze met me op de foto wil; moet dat nou? Ik zie er niet uit! Mijn mascara is doorgelopen, mijn haar piekt alle kanten uit van de regen en de capuchon en bovendien zien ik er niet zo charmant uit met die sandalen. Maar nee hoor, ik moet echt met haar op de foto; ze komt naast me staan en kruipt helemaal tegen me aan. Nadat haar vriendin ons gefotografeerd heeft zegt ze "You're beautiful" ... Nou vraag ik je ??? We lief, maar absoluut heel raar. Ik voel me lomp en vies naast zo'n tenger Snees meisje dat beslist het aanzien waard is...
Na een behoorlijke tijd rondgelopen te hebben en nu mijn tenen er bijna af vallen van de kou, besluiten we in een gezellig straatje te gaan lunchen. Ik stel voor om bij het restaurantje waar de meeste Snezen eten te gaan zitten en aldus geschiedt. Op de kaart zien we hier vele onsmakelijke dingen zoals rupsen en andere enge insecten. Ieder restaurant in Shuhe heeft dit op de kaart want het blijkt de plaatselijke specialiteit te zijn… Eh.. Nou, die ga ik dus niet bestellen, ammenooitniet!
We bestellen de nodige voor ons vertrouwde dingen (rijst, varkensvlees, kip) en het smaakt prima. Naast ons bestelt een stelletje een visgerecht. Hoe we dit weten zonder hun Snees te verstaan zal ik uitleggen: De serveerster komt met een wild bewegende jute zak bij hun tafeltje staan, haalt daar een spartelende vis uit en legt deze op de grond. De man van het stelletje knikt dat de vis goed bevonden is. Daarna gaat de vis al spartelend op een weegschaaltje die de serveerster in de lucht houdt. Aan het ene uiteinde van een metalen stangetje hangt een schaaltje waar de vis op gaat, aan de andere kant wordt een gewichtje geschoven totdat duidelijk is hoe zwaar de vis weegt. Als ook het gewicht goed bevonden wordt door de klant gaat de vis terug in de jute zak. Voordat de serveerster wegloopt, slaat ze eenmaal met de zak keihard tegen de grond. Zo he, die is dood…
Tja, versere vis dan dit krijg je niet! :-)

Na onze lunch dwalen we wat rond want eigenlijk zijn we toch stiekem op zoek naar het oudere Shuhe, dat moet er toch nog wel zijn…? We lopen het toeristische gedeelte uit en zien in de verte nog meer huisjes liggen. Als we daar naartoe lopen zien we wat werklui aan de slag en als we ergens een hoek omslaan komen we ineens in een prachtig nieuwbouw project terecht. Wow! Wat is dit mooi! We zwerven door een Sneeze nieuwbouwwijk - zelfs nog onbewoond - met de prachtigste huizen. Dit is vast gebouwd voor de meer gefortuneerde Snees! Overal tussendoor loopt water, er staan prachtige priëlen en beelden en alles staat vol groen. Sjee, lijkt met echt wel prettig wonen hier.
Al fotograferend lopen we door deze wijk in de regen (vandaar dat alle foto’s zo grauw zijn) en uiteindelijk komen we terecht in een ouder gedeelte van Shuhe. Ja, dat zoeken we dus!
Leuke kronkelige straatjes en leuke uithangborden. We maken wat leuke kiekjes en ontdekken dan “Bryan’s Cafe” (wat dan weer helemaal niet authentiek Snees klinkt :-)) en aangezien we door en door koud zijn, stappen we daar naar binnen. Hier blijkt een leuk jong stel de boel te runnen en ze hebben nog wifi ook! Ik bestel een pot thee (je bent in China of je bent het niet) en Remco krijgt hier een perfecte cappuccino geserveerd. Als ik vraag waar het toilet is word ik naar boven gestuurd en dan blijk ik gewoon in hun appartement terecht te komen. Ik moet door hun slaapkamer naar de badkamer lopen (zonder wand) en zit zodoende vanaf het toilet naar hun bed met slippertjes eronder te staren! Ha, wat grappig!

Als we na een uurtje thee drinken, schrijven en bloggen hartelijk afscheid nemen is het droog geworden. Dit hebben meer mensen opgemerkt waarschijnlijk want in het straatje van Bryan’s Cafe wordt een bruids-fotoreportage gemaakt.
De bruid en bruidegom zijn beiden in prachtige rode kleding gestoken en natuurlijk maak ik daar snel ook een paar opnamen van. (Wit is de kleur van de rouw in China, dus niet om in te trouwen)
Hierna dwalen we nog uren door Shuhe, eerst door het oude gedeelte dat er echt heel pittoresk uitziet, en later toch weer langs de leuke winkeltjes als het oude gedeelte langzaam overgaat in het nieuwe. Ergens zien we een hond bewegingsloos in een gat zitten staren; we kunnen hem tot op een meter naderen maar hij blijft onafgebroken in het gat staren. Het werkt absoluut op onze lachspieren en ik kan het niet nalaten het beest te fotograferen. Wat zou-ie toch zien ??
Een klein meisje met haar opa ziet ons fotograferen en kijkt verbaasd naar ons. Remco op zijn beurt wil haar fotograferen en heeft voor dit doel speeltjes in zijn rugzak. Hij geeft haar een speeltje en haar opa zegt “zeg dankjewel”, hetgeen ze netjes doet. Daarna mag Rem een kiekje van haar maken. (toch ben ik altijd bang dat ze ons voor kinderlokkers aanzien :-))
Ik koop een mooie sleutelhanger met een draak eraan in een leuk winkeltje en we raken in “gesprek“ met de eigenaresse van deze winkel. Haar Engels is niet best maar daar heeft ze iets op gevonden: ze heeft een laptop in de winkel staan met een vertaalprogramma erop. En zo “praten“ we ruim een half uur met haar! (Wij typen de Engelse tekst in die vertaald wordt naar Chinees en zij doet het tegenovergestelde) Ik vertel haar dat ik creatief ben en zij maakt olieverfschilderijen, het is een leuk gesprek. Ik probeer haar mijn blog te laten zien maar helaas… die is geblokkeerd… :-(

We lopen en lopen en waren mijn tenen eerst alleen nog gevoelloos van de kou, nu beginnen ze ook nog pijnlijk aan te voelen van vermoeidheid. Eigenlijk willen we wel zo’n beetje de terugreis aanvaarden want om hier ons avondeten te nuttigen vinden we niet zon aantrekkelijke gedachte. Bovendien willen we niet in het donker terugfietsen.
Maar… we kunnen de uitgang niet meer vinden! Ik weet, het klinkt belachelijk, maar in deze wirwar van straatjes (vrijwel zonder naambordjes en de enkele die we zien zijn uiteraard in het Snees :-() en zonder kaart komen we een paar keer op eenzelfde pleintje uit en vragen heeft ook al niet veel nut. Verdorie… ik ben kapot… ik heb honger… (maar geen trek in rupsen)
Uiteindelijk komen we met behulp van Remco’s GPS toch weer bij de plek uit waar we binnen kwamen en onze fietsen staan er gelukkig ook nog!
Nu nog dat roteind terugfietsen, pffff…..
Wel, dat doen we dus in een noodtempo. We weten nu immers de weg en we willen zo snel mogelijk thuis zijn, ik wil een hete douche, ik ben verkleumd, ik ben MOE!!!!!
Zodra we echter op de hotelkamer aangekomen zijn, storten we neer op bed, te moe om te douchen.

En als we zo een uur voor pampus hebben gelegen besluiten we dat we toch maar snel iets moeten gaan eten nu want het is inmiddels al half 9 ’s avonds en we moeten morgen weer vroeg vertrekken.
Vanavond overtreden we onze eigen regel en gaan eten bij de Pizza hut (ik schaam me diep dat ik dit opschrijf). Wij vinden dat een Westerse keten als de Pizza Hut niet aan een zo prachtig, oud plein als in Lijiang mag zitten maar we gaan er nu wel eten. Ahum…
De pizza smaakt heerlijk! Na zo’n lange, koude dag met veel gefiets en geloop smaakt-ie eigenlijk nog extra goed …
Daarna gaan we terug naar onze hotelkamer en besluiten die koffers morgen in 10 minuten gereed te hebben want nu gaan we de binnenkant van onze ogen bekijken. Zzzzzzz…

Voor foto's zie mijn blog: http://blinnies.blogspot.nl/